Welke tien openbare kunstwerken in
Barcelona zijn het meest universeel? Dat wilde de organisatie Capital
de la Cultura Catalana weten. Meer dan 7000 Barcelonezen mailden hun
favorieten. Genoeg aanleiding voor een serie posts. In deze derde aflevering: de dame met de valse paraplu
Josep Maria de Porcioles, tussen 1957 en 1973 burgemeester van Barcelona, gaf zijn relaties kleine replica´s van haar cadeau. La Dama del Paraigua (De Dame van de Paraplu) was een mooi symbool voor de stad. Onschuldig, neutraal, vrij van Catalaanse of rebelse symboliek. Geknipt dus voor een Franco-burgemeester.
Carles Puyol
Ze was wél van buiten. Volgens sommigen gebruikte beeldhouwer Joan Roig i Sol als model zijn nichtje Josepa. En die was net zoals Roig uit Reus afkomstig. Anderen houden het op Ventura Ricou i Solé. Een wicht uit Pobla de Segur, een dorpje in de provincie Lleida, waar vele jaren later ene Carles Puyol zou worden geboren. Puyol groeide uit tot een razend populaire voetballer. Een man die voorop ging in de strijd. De standvastigheid zelve, een rots in de branding. Een tikje conservatief ook, zeker waar het zijn uiterlijk - lees: haardos - betreft.
Of ze nu uit Pobla de Segur kwam of niet, de parapludame was evenmin van haar tijd. Dat vond althans het Barcelonese journaille. De jurk die ze aanhad? Die kon anno 1885 echt niet meer, meende de toch behoorlijk behoudende Diario de Barcelona. Voor de fontein waarop ze stond had deze krant maar één woord nodig: belachelijk.
Dubbeldeks onderzetter
Dame en fontein detoneren inderdaad enigszins. Die fontein was dan ook geen bedenksel van Joan Roig i Sol, noch gemaakt voor zijn beeld. Josep Fontserè, de architect die van het gemeentebestuur het Parc de la Ciutadella mocht inrichten, ontwierp het veel te hoge stuk bombast in 1882, als basis voor een allegorisch beeld dat de Vooruitgang moest voorstellen.
Van het beeld kwam niks. En dus diende de fontein een paar jaar later als enorme dubbeldeks onderzetter voor de misschien ouderwetse geklede, maar toch sierlijke parapludraagster.
De Barcelonezen hadden geen boodschap aan de kritiek. Algauw behoorde het beeld tot de meest geliefde van de stad. En dat is altijd zo gebleven. Ook toen ze moesten gaan betalen om de dame te zien. Want in 1956 werd de dierentuin in het park uitgebreid en belandde de populaire dame binnen zijn muren.
O ja, die paraplu is eigenlijk een parasol. Maar regenen boven het dameshoofdje, dat doet het wel.
BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
7. Joan Roig i Sol - La Dama del Paraigua (1885). Zoo Barcelona
Josep Maria de Porcioles, tussen 1957 en 1973 burgemeester van Barcelona, gaf zijn relaties kleine replica´s van haar cadeau. La Dama del Paraigua (De Dame van de Paraplu) was een mooi symbool voor de stad. Onschuldig, neutraal, vrij van Catalaanse of rebelse symboliek. Geknipt dus voor een Franco-burgemeester.
Carles Puyol
Ze was wél van buiten. Volgens sommigen gebruikte beeldhouwer Joan Roig i Sol als model zijn nichtje Josepa. En die was net zoals Roig uit Reus afkomstig. Anderen houden het op Ventura Ricou i Solé. Een wicht uit Pobla de Segur, een dorpje in de provincie Lleida, waar vele jaren later ene Carles Puyol zou worden geboren. Puyol groeide uit tot een razend populaire voetballer. Een man die voorop ging in de strijd. De standvastigheid zelve, een rots in de branding. Een tikje conservatief ook, zeker waar het zijn uiterlijk - lees: haardos - betreft.
 |
| Links Carles Puyol als tiener, rechts de oude Carles. |
Of ze nu uit Pobla de Segur kwam of niet, de parapludame was evenmin van haar tijd. Dat vond althans het Barcelonese journaille. De jurk die ze aanhad? Die kon anno 1885 echt niet meer, meende de toch behoorlijk behoudende Diario de Barcelona. Voor de fontein waarop ze stond had deze krant maar één woord nodig: belachelijk.
Dubbeldeks onderzetter
Dame en fontein detoneren inderdaad enigszins. Die fontein was dan ook geen bedenksel van Joan Roig i Sol, noch gemaakt voor zijn beeld. Josep Fontserè, de architect die van het gemeentebestuur het Parc de la Ciutadella mocht inrichten, ontwierp het veel te hoge stuk bombast in 1882, als basis voor een allegorisch beeld dat de Vooruitgang moest voorstellen.
De jurk die ze aanhad? Die kon anno 1885 echt niet meer
Van het beeld kwam niks. En dus diende de fontein een paar jaar later als enorme dubbeldeks onderzetter voor de misschien ouderwetse geklede, maar toch sierlijke parapludraagster.
O ja, die paraplu is eigenlijk een parasol. Maar regenen boven het dameshoofdje, dat doet het wel.
BCN BITES - kijk voor meer nieuws over Barcelona en Catalonië op onze Facebook pagina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten